Einu sinni var stákur, hann var í minna lagi og honum var strítt. Honum líkaði ekki vel við samferðafólk sitt. Það níddist á honum og var sífellt að láta hann verða sér til minkunnar. Ansi var hann orðinn þreyttur á þessu öllu saman, fólkið gerði að honum gys, hæddi hann og spottaði en enginn gaf sér tíma til að heyra hans hlið á málinu. Einn daginn ákvað hann að ef hann rysi ekki upp gegn ofríkinu og léti í sér heyra yrði hann kraminn undir ógnaþunga mannlegrar gremju og skammsýni. Vinur okkar ákvað því að ganga um götur bæjarins og gala svo hátt hann mátti. Hann gól og gargaði og lét fjöldan heyra hvað hann hafði að segja. Ekki fór það vel. Hann var grýttur með Þjóðviljanum og einstaka húsmóðir henti Ikea-bæklingi í hann þar sem hann hljóp skælandi meiningu sína eftir götum bæjarins. Nú var illt í efni. Vinurinn var enn sannfærðari um að eitthvað þyrfti hann að gera svo hann fór á námskeið hjá Nýja-Tölvuskólanum og lærði að verða netstjóri. Nú er hann hamingusamur og situr heima hjá sér eða í vinnunni sinni, þar sem hann stýrir litlu staðarneti, og skrifar Blogg sem mest hann má. Getur nú hver sem heyra vill lesið hans hliðar og hugmyndir um heiminn. Og þeir sem ekki hafa áhuga geta bara safnað Fréttablaðinu inn í geymslu hjá sér, þar sem Þjóðviljinn er látinn, og beðið spenntir eftir næsta gimpi sem vill láta í sér heyra.

Þakka þeim sem hlýddu.

Tralalala gaman að vera komin með blogg :-)
Núna get ég notið þess að skrifa þegar hún Una mín sefur. Þýðir víst lítið að skrifa þegar hún er vakandi þar sem hún vill að sjálfsögðu fá óskipta athygli, eins og sönnum prinsessum sæmir.
Í dag erum við að fara kaupa gjöf handa vinum okkar þeim Ágústi og Obbu en þau eignuðust litla stelpu 22. maí. Barnalánið í vinahópnum er alveg með ólíkindum, en ég mæli alveg með því að vera svona samferða vinkonum sínum. Alveg ótrúlegt hvað ólétta er smitandi. Þar sem ég var að vinna eru nú alls 7 búnar að eignast börn eða eru ófrískar núna og bara á einni deild!! Framkvæmdarstjórinn sagði að þetta hlyti að vera samantekin ráð hjá keppinautunum.
Skrítið samt hvað lífið getur breyst á örskotstundu. Núna fer ég ekki í sturtu bara þegar mig dettur í hug, né skrepp út í búð. Núna snýst lífið mitt ekki bara um mig heldur er Una Rán miklu mikilvægari en nokkurn tímann ég. Enda er hún alveg yndisleg. Komst líka að því að allar klisjur um barneigir eru alveg sannar, svosem eins og: "Búin að gleyma öllu um erfiða meðgöngu og sársaukafullri fæðingu þegar þegar þú færð krílið í hendurnar", "Finnur ekkert fyrir því þegar þú ert klippt eða rifnar" og "Verður nóg að gera þegar barnið kemur í heiminn, þarft sko ekki að hafa áhyggjur af því að leiðast".
Jæja skyldan kallar, peace out!

Hallo heimur, biðin er á enda